جاذبه های امام مجتبی (ع)
زیبایی وجمال دلربا، نطق شیرین وشنیدنی ، حلم وظرفیت روحی ، متانت و وقار ،رفتار ومنش بسیار خوب ، محضر شیرین ، سخاوت وانفاق که کریم بودن اومعروف است ، شباهت به پیامبر (ص) همه وهمه از جاذبه های اوست به ویژه نامش هم که حسن بود.
امام علی(ع) در بخشی از وصیت خود به فرزندش امام حسن‌مجتبی(ع) در تعریف او این‌گونه فرموده است:
«وَ وَجَدْتُكَ بَعْضِي، بَلْ وَجَدْتُكَ كُلِّي، حَتَّى كَأَنَّ شَيْئاً لَوْ أَصَابَكَ أَصَابَنِي، وَ كَأَنَّ الْمَوْتَ لَوْ أَتَاكَ أَتَانِي، فَعَنَانِي مِنْ أَمْرِكَ مَا يَعْنِينِي مِنْ أَمْرِ نَفْسِي فَكَتَبْتُ إِلَيْكَ كِتَابِي مُسْتَظْهِراً بِهِ إِنْ أَنَا بَقِيتُ لَكَ أَوْ فَنِيتُ؛ و تو را پاره تن خود، بلکه همه خود یافتم، آن‌گونه که اگر مصیبتی به تو رسد، به من رسیده و اگر مرگ تو فرا رسد، گویی مرگ من فرا رسیده است؛ از این‌رو، سرنوشت تو را سرنوشت خودم شمردم و اندرزنامه‌ای برای تو نوشتم، باشد که بدان، پشتیبانی جویی، خواه برای تو باقی بمانم یا دار فانی را ترک گویم. (نهج البلاغه ، نامه 31)
