آشپزی و غذای مباح و حلال
آشپز مسلمان ،آشپزی خود را در چهار چوب اسلام و ارزشهای اسلامی، انجام می دهد و باید و نبایدهای دینی در این رابطه را مراعات می نماید ، تلاش دارد آنچه را که می باید انجام شود، انجام دهد و آنچه را که نمی باید، بر حذر گردد.
از جمله آن ، تهیه غذای حلال است ، یعنی مواد اولیه را از حلال تهیه می کند و با ابزار و امکانات مباح و غیر غصبی می پزد و یا فراهم می آورد ، و از مال پاک و طیب و طاهر تدارک می بیند ، تا غذایی را که به مردم می دهد مباح ، حلال و طیب باشد .
آشپزی که در تهیه غذا به فکر حلال باشد دو نتیجه می گیرد ، یکی آنکه خود از کسب حلال برخوردار می شود و دیگر آنکه به دیگران لقمه حلال می خوراند . اما اگر غذای حرام ، تهیه وبه دیگران بدهد هم دچار کسب حرام شده و هم به دیگران غذای حرام خورانده که هر دو عمل قبیح ، نا پسند و مذ موم است .
امام علی (ع) فرمودند:
بِئسَ الطَّعامُ الحَرامُ [1]
(بد غذایی است حرام)
آری غذای حرام هم بد است برای تهیه کننده و هم بد است برای خورنده . آشپز اگر به فکر کسب و رشد مالی خود باشد قطعا با حرام رشد نخواهد کرد ؛ چرا که امام کاظم (ع) فرمودند:
اِنَّ الحَرامَ لا یَنمی وَ اِن نَمی لایُبارَکُ لَهُ فیهِ[2]
(حرام رشد نمی کند و اگر رشد کند برکت ندارد)
خلاصه آنکه آشپز و مدیریت آشپزی و هر آن کس که تهیه و توزیع غذا را بر عهده دارد باید مواد اولیه آن را از مواد مباح و حلال فراهم نماید ومواظب باشد تا آلوده به غصب نباشد و آلوده به امور ممنوعه و خلاف شرع نگردد .
در وصف خداوند متعال آمده که او به بندگان غذای طیب و پاکیزه می دهد و هرگز غذای آلوده به حرام و غیر طیب نمی دهد .
وَرَزَقناهُم مِنَ الطَّیِّباتِ[3]
[1] – دشتی، علی، ترجمه نهج البلاغه ، نامه 31
[2] – ابن یعقوب الکلینی، ابوجعفرمحمد، اصول الکافی ، ج5 ، ص125
[3] – سوره یونس ، آیه 93
