اندیشه بنان

وجود ذیجود
امام باقر (ع): اِنِ استَطَعتَ اَن لاتُعامِلَ اَحَداً اِلّا وَلَکَ الفَضلُ عَلَیهِ فَافعَل. (تحف العقول ، ج2، ص22)
اگر توان آن را داری که با هیچکس معاشرت نکنی مگر آنکه او را مورد احسان ومحبتت قرار دهی همان کن .
وجود انسان باید ذیجود باشد وانسان باید وجودی بهره ور داشته باشد تا بندگان خدا از این وجود بهره مند شوند به گونه یی که پیش از آنکه خود از دیگران بهره ببرد دیگران از او بهره به برند . از علم او ، از مال او ، از مقام او ، از قلم او ، از قدم او ، از زبان او و خلاصه از همه ظرفیتهای وجودی او هرکس به نحوی استفاده کند .
آری زیبنده است که انسان وجودی ذیجود داشته باشد تا همه از جود این وجود حظی داشته باشند . امام باقر (ع) با این سخن نغز وحکیمانه برآن است تا کمال جود انسان را به نمایش بگذارد ونشان دهد که انسان می تواند به جایی برسد که به نحوی به همه مرتبطین خود خدمتی برساند .
واگر انسان اراده کند تا به هر صورت ممکن به کسی خیری رساند راه باز است ومی تواند واین بستر برایش فراهم می شود .
یعنی در جهت خدمت به دیگری حرکت کند واز همه ظرفیتهای در اختیار اعم از دست وپا وزبان وچشم واستعداد وهنر ، وجاهت ، مقام ، مال ومنال و… استفاده نماید و خداوند متعال هم بستر کار را فراهم می کند .
امام (س) با این سخن برآن است تا روح انسان را تا آن اندازه آماده کند که به هر کس (که به نحوی با او معاشرت دارد) خدمتی برساند وبه انسان بفهماند که تومی توانی وخداوند متعال هم در این مسیر به تو کمک می کند واساسا این کار باید به عنوان یک خُلق ویک منش ویک شیوه ویک اصل در زندگی مطرح باشد.
وخلاصه هر انسانی باید بنا را بر این بگذارد که در زندگی “وجودی ذیجود” داشته باشد .