اندیشه بنان

گناه شیرین است چرا خداوند متعال ما را از کار شیرین باز می دارد؟

بله گناه شیرین است مثلا خواب هنگام نماز صبح شیرین است اما بیدار شدن ونماز خواندن تلخ وسخت است. خوردن غذا در روز ماه مبارک شیرین است اما روزه تلخ است ویا گرفتن رشوه وپول مفت شیرین است  در مقابل ، کار وتلاش تلخ است .نگاه به ناموس مردم لذت بخش است وخود داری از نگاه حرام سخت وتلخ است  و یا غیبت وبدگویی دیگران شیرین است اما بیان خوبی ها ونکویی دیگران بخاطر حسادت وخشم وامثال آن تلخ است. دروغ ودغل شیرین  اما صداقت  وراستی به ویژه آن وقتی که به زیان آدم باشد تلخ است .

وخلاصه دهها از این مقوله و نمونه  در زندگی داریم که همواره طرف گناه شیرین وگوارا  ودل انگیز است و طرف طاعت  وبندگی تلخ وسخت وناگوار است .

البته این چند جواب دارد که فقط به یکی پرداخته می شود وآن اینکه طاعت هم شیرین است وحتی شیرین تر از گناه اما این شیرینی تجربه نمی شود .

یعنی اگر شخص بجای اینکه گناه کند وشیرینی آن را حس کند بیاید وارد حریم طاعت شود بی گمان  شیرینی آن را حس خواهد نمود وحتی اگر طاعت تجربه شود دیده خواهد شد که بسیار شیرین است  وحتی شیرین تر از شیرینی گناه .

لذتی که در طاعت هست در معصیت نیست نهایت ذائقه ها متفاوت است یعنی کسی که ذائقه اش در گناه سپری شد وکامش با گناه مانوس شدعلی القاعده شیرینی طاعت را حس نمی کند اما آنهایی که اهل طاعت اند می دانند که طاعت چقدر شیرین است .

خدا رحمت کند مرحوم آیت اله بهجت را که می فرمود:اگر سلاطین عالم بدانند که چه لذتی در نماز است هرگز دنبال سلطنت  وقدرت نمی روند . پس نماز شیرین است.

ویا مثلا روزه داری که هنگام غروب کنار سفره افطار می نشیند آن لذت وشادی که در آن لحظه حس می کند  از غذاخوردن در روز حس  نمی کند .

ویا انسانی که روزانه به مردم خدمت می کند و گره مردم را باز می کند و بسته غذایی به فقراء می دهد وپول نسخه دارو را می پردازد وقسط عقب افتاده مستمندی را می دهد ویا جهیزیه دختر فقیری  را تامین می کند  یا برای کسی خانه می خرد وشب که به خانه بر می گردد وخدمات روزش را ملاحظه می کند چنان شادی وخورسندی ولذتی به او دست می دهد که لذت رشوه وربا وسرقت وبخل وامثال آن پیش او ناچیز بل هیچ است.

حاتم طایی  فقرا ومستمندان را جمع می کرد  وبه آنها غذا می داد  وخود دم در می ایستاد  وبه عنوان خادم در خدمت آنها بود . به او گفتند به فرما غذا میل کنید می فرمود نه . من از خدمت به شما ومشاهده شما بیشتر لذت می برم .

یعنی آنان از از خوردن وطعام لذت می بردند واو از اطعام وغذا دادن .

حضرت امیر المومنین (ع) می فرمود انسان کریم از اطعام(به دیگری غذا خوراندن) لذت می برد وانسان لئیم وبخیل از طعام (غذا خوردن وبه دیگری ندادن)

پس ذائقه ها متفاوت است وانسان امین از امانت لذت می برد وانسان خائن از خیانت. انسان صادق از صداقت لذت می برد  وانسان دروغگو از دروغ وانسان خدمتگذار از خدمت لذت می برد وانسان خائن از خیانت .وانسان کریم وباشرف  از تکریم دیگران لذت می برد وانسان موهن از اهانت به دیگران وانسان اهل حلال از حلال لذت می برد وانسان اهل حرام از حرام  وانسان چشم پاک از عفت لذت می برد وانسان چشم چران از چشم چرانی . حضرت یوسف می فرمود رَبِّ السِّجنُ اَحَبُّ اِلَیَّ مِمّا یَدعُونَنی اِلَیهِ .

خدایا  زندان همراه با عفت نزد من محبوبتر وعزیزتر از آزادی همراه با بی عفتی است . وخلاصه انسان عالم از علم لذت می برد وانسان عادل از عدالت اما انسان جاهل از کار جاهلانه  وانسان ظالم از ظلم وحق کشی.

مرحوم خواجه نصیر الدین طوسی می فرمود: اَینَ المُلُوکُ وَ اَبناءُ المُلُوکِ مِن هذِهِ اللَّذَّهِ ؟ کجایند شاهان وشاهزادگان از این لذتی که من از علم می برم برخوردار باشند؟

حاصل آنکه ذائقه ها متفاوت است اگر ذائقه ذائقه گناه باشد از گناه لذت می برد واگر ذائقه ذائقه طاعت باشد از طاعت لذت می برد.

پس اینگونه نیست که گناه لذت داشته باشد. نه بل طاعت هم لذت دارد به شرط آنکه اهل طاعت باشیم ومزاج آلوده نباشد .

پس اولا طاعت شیرین است ثانیا شیرینی آن بیشتر از شیرینی گناه است چون لذت طاعت حقیقی است وشیرینی گناه توهمی است ثالثا شیرینی گناه زودگذر است اما شیرینی طاعت ماندگار تر بل دائمی است رابعا لذت گناه مربوط به دنیا است اما لذت طاعت هم در دنیا وهم در آخرت است خامسا لذت گناه آمیخته با زیان وضرر است اما لذت طاعت بی  زیان  وبی ضرر است.