- فاطمه(س) ودغدغه برای امیرالمومنین(ع)
حضرت زهرا (س) وضعیت جامعه پس از پیامبر (ص)را ملاحظه می کند واوضاع نا به سامان آن را که می بیند ناراحت است چراکه هم جامعه در آستانه انحراف است وهم حکومت از مدار خود خارج شده وامام علی (ع) را کنار زدندوخودش هم در آستانه رفتن به عالم آخرت است ودر آینده نیست تا همچون گذشته از علی (ع) دفاع کند ومی بیند که امیرالمومنین (ع) با چالشهای متعدد وطاقت فرسا مواجه است وحس می کند که راه وچاره یی نیست ودریای غم او را فراگرفته ودل او ریش ریش وچشم او اشکبار است ؛ به گونه یی که رفتن از این عالم وفوت از این دنیا برایش مهم نیست وحتی بی مادرشدن بچه ها ی کوچکش آنچنان برایش غمبار نیست بل آنچه که او را می آزارد همین وضعیت است که برای اسلام اتفاق افتاده وشرائط سختی که برای امیرالمومنین (ع) پیش آمد.
امام صادق (ع) به نقل از پدران شان فرمود: لَمّا حَضَرَتْ فاطمةَ الوَفاةُ بَکَتْ، فَقالَ لَها اَمیرُالمُؤمنین یا سَیِّدَتی ما یُبکیکِ ؟ قالتْ: اَبکی لِما تَلقی بَعدی. ( بحارالانوار،ج ۴۳ ، ص ۲۱۸ ، ح ۴۹)
زمانی که حضرت فاطمه – سلام الله علیها – در حال احتضار بودند و وفاتشان نزدیک شد، شروع به گریه کردند، امیرالمؤمنین – علیه السّلام – فرمود: ای بانوی من چرا گریه می‌کنی. حضرت زهرا – سلام الله علیها – فرمود: برای آنچه که بعد از من (از رنجها و سختی ها) می‌بینی گریه می‌کنم.
آری گریه حضرت زهرا (س) نه برای کودکان ونه برای خود بل برای امیرالمومنین (ع) است که با این کوه مشکلات باید چه کند وبا این همه حوادث چگونه از اسلام حمایت کند واسلام را از آسیبها در امان نگهدارد.
چه زیبا است که گریه انسان و اندوه انسان ودغدغه اش برای دین و برای اسلام وبرای ولی زمانش باشد.
