فرزند ونام نیک

– فرزند ونام نیک

آنچه که در این مسئله مهم است «نام نیک» است. یعنی نامی انتخاب شود که بدی نداشته باشد، باعث عار و ننگ نباشد. یعنی نیکو باشد برای فرزند، نیکو باشد در نگاه مردم، نیکو باشد در نظر شارع مقدس.

پیامبر (ص) فرمودند: حَقُّ الوَلَدِ عَلَی الوالِدِ اَن یُحَسِّنَ اِسمَهُ وَ یُحَسِّنَ اَدَبَهُ^[1].

حق فرزند بر پدر آن است که نام نیک برای او برگزیند و او را نیکو تربیت کند.

و نیز فرمودند: إنَّ أوَّلَ مایَنحَلُ أحَدُکُم وَلَدَهُ الأسمُ الحَسَنُ فَلیُحَسِّن أحَدُکُم إسمَ وَلَدِهِ^[2] .

اولین هدیه ای که یکی از شما به فرزندش می‌دهد نام نیک است؛ پس هر کسی از شما باید نام نیک برای فرزندش برگزیند. چنانکه ملاحظه می‌شود دستور آن است که نام کودک نیک باشد و از نام بد و زشت پرهیز گردد. نام نیک در این دو روایت حق فرزند و نیز هدیه بر شمرده شده است.

البته اگر نام پیامبران، ائمه هدی و یا نامی که نشان از عبودیت الهی داشته باشد از هر چیز دیگری بهتر است.

نام نیک یک نوع نیکی به فرزند است. از امام کاظم(ع) نقل است که فرمودند: اولین نیکی مرد به فرزندش انتخاب نام نیک است پس هر یک از شما باید نام نیک برای فرزند خود برگزیند[3].

از این حدیث می‌فهمیم که نیکی به فرزند فقط انفاق مال، پوشاک و خوراک نیست، بلکه نام نیک هم نوعی«احسان» است؛ چون همان گونه که غذا و لباس جسم فرزند را حفظ می‌کند، نام نیک شخصیت، اعتبار و حرمت او را در جامعه حفظ می‌کند.

[1]– علاءالدین بن حسام الدین المتقی الهندی، کنزالعمال، ج16

[2]– النوری الطبرسی، حسین بن محمد تقی، مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل، ج15، ص127

[3]– کافی، ج 6، ص 19