اعتراف به جرم خود عذرخواهی از جرم است
وقتی جرمی اتفاق می افتد شخص مجرم سه راه در پیش دارد : اعتراف ، اعتذار وتحمل کیفر.
گاه اعتراف به جرم به گونه یی است که طرف مقابل (کسی که نسبت به او جرم اتفاق افتاد) به همین اکتفا نموده وبه اعتراف قناعت نموده وهمین را برای خود کافی می داند وحتی از طرح شکایت صرف نظر می کند و حتی کار به عذرخواهی نمی کشد .
و گاه علاوه بر اعتراف ممکن است اعتذار هم داشته باشد که در این صورت اگر طرف مقابل اعتراف را کافی ندانست به اعتذار بسنده کند واز انتقام صرفنظر کند.
والبته گاه ممکن است که طرف به اعتراف واعتذار بسنده نکند وانتقام بگیرد .
بنا بر این انسان مجرم اگر پیش از هر چیز زبان به اعتراف بگشاید چه بسا که به محکمه ودادگاه وداوری نیاز نباشد ونزاع ودعوا فیصله پیدا کند وحتی به عذرخواهی هم نینجامد.
اینجا است که حضرت امیر (ع) فرمود:
رُبَّ جُرمٍ أغنى عَنِ الاعتِذارِ عَنهُ الإقرارُ بهِ .
بسا جرمى كه اعتراف به آن از عذرخواهى بى نياز مى كند. ( غرر الحكم ، ح ۵۳۴۴)
چون اعتراف برای برخی افراد چنان است که به اعتذار نیاز نمی شود ودر همان آغاز موضوع تمام می شود . ودر یک عبارت دیگر حضرت اعتراف را نوعی اعتذار می شمارد وبه عکس انکار را اصرار بر جرم می انگارد و می فرماید:
الإقرارُ اعتِذارٌ ، الإنكارُ إصرارٌ
اعتراف [به گناه] نوعى پوزش خواهى است؛ انكار (عدم اعتراف به گناه) پاى فشردن [بر آن ]است.
( غرر الحكم، ح ۱۷۹و۱۸۰)
یعنی قدرت اعتراف آنقدر بالا است که جای اعتذار را هم می گیرد واصلااعتراف یعنی اعتذار پس شخص وقتی خوداعتراف می کند گویا در ضمن آن اعتذار هم می کند واز کرده خود عذر می طلبد
