رفاقت با علماء وخوبان
معاشرت با افراد دو گونه است گاه به صورت رفاقت است وگاه به صورت مصاحبت و باهمی .
مصاحبت وباهم بودن یعنی اینکه افراد با هم باشند در جلسات هم شرکت کنند وبا هم مذاکره کنند وهم نشینی داشته باشند . وخلاصه به ظاهر با هم حشر ونشر داشته باشند ، آمدوشد نمایند وملاقات ودیدار داشته باشند .
اما رفاقت آن است که علاوه بر این امور نسبت به هم مهربان باشند وهمدیگر را دوست داشته باشند وابراز علاقه کنند وبه یکدیگر عطوفت ، مهربانی ودلسوزی نشان دهندوحتی کارهایی که ناشی از سر دلسوزی ومهربانی است داشته باشند .
حال که معنای مصاحبت ورفاقت معلوم شد با ید دانسته شود که با مصاحبت ، رفاقت پدید می آید و از باهم بودن مهر وعطوفت ناشی می گردد.ورفیق شدن از طریق مصاحبت به دست می آید .پس اگر مصاحبت موجب رفاقت است باید با افراد خوب ونیک وعالم وعاقل مصاحبت نمود.
امام علی (ع) فرمود: یَنبَغی لَلعاقِلِ اَن یَکثُرَ مِن صُحبَتِهِ العُلَماءَ وَ الاَبرارَ وَ یَجتَنِبَ مُقارَنَهَ الاَشرارِ وَ الفُجّارِ. ( غرر الحکم ، ج6 ، ص446) و آثار الصادقین ، ج 10 ، ص362 )
برای عاقل شایسته است که معیت خود را با علماء وخوبان زیاد نماید واز نزدیک شدن با بدان وفاجران اجتناب نمایند.
