اخلاق ومرام امام مجتبی (ع)
امام کریم
از القاب امام مجتبی (ع) “کریم” است و به حضرت در عرف شیعه “کریم اهلبیت” گفته می شود . و البته اینکه به حضرت کریم گفته می شود به دو جهت است یکی ” کریم در انفاق” ودیگری ” کریم در رفتار”. یعنی حضرت با مردم رفتار کریمانه و بزرگوارانه داشت. طغیان خشم نداشت ، جواب بدی را به خوبی می داد ، رفتار او کسی را تهدید نمی کرد ، به کسی تعدی نمی نمود .
دیگران را بزرگ می شمرد، توهین نمی کرد ، بد زبانی نداشت ، تکبر وبزرگی فروشی نداشت عبوسی وخشونت وسر سنگینی نداشت ، حرمت وکرامت وعزت افراد را حفظ می نمود ، همواره در صدد تکریم دیگران وصیانت آبروی دیگران بود با شادی دیگران شاد وبا غم دیگران غمگین بود ، لغزش دیگران را می بخشید واز رفتار جاهلانه دیگران صرف نظر می کرد.
وقتی به چهره او نگاه می کردی وقار ، متانت و بزرگواری می دیدی ، چهره باز وگشاده می دیدی ، خوشرویی همراه با مهر ومحبت می دیدی خیر خواهی وخیر رسانی و سود رسانی می دیدی وخلاصه رفتار او کریمانه بود .
واز سویی انفاق کریمانه داشت . یعنی به در خواستها پاسخ مثبت می داد وحتی بدون در خواست می بخشید . در وقت بخشش بهترین را ، محبوبترین را و بیشترین را می بخشد ودر بخشش حرمت افراد را حفظ می نمود ، منتی نمی گذاشت ، عوض نمی خواست ، انتظار تشکر هم نمی داشت ، واین انفاق را با کسان دیگر در میان نمی گذاشت تا نکند آبروی گیرنده بخشش آسیب نبیند ، درب خانه او به روی مستمندان باز بود ، ، خود را طلبگار نمی دانست بلکه همواره خود را بدهگار می دانست .
خلاصه امام مجتبی (ع) هم رفتار کریمانه داشت وهم انفاق وبخشش کریمانه . زبان او خیر، نگاه او خیر، قدم وقلم او خیر ، همت او خیر وظاهر وباطن او خیر بود . آری او کریم اهلبیت بود .
