- اطعام نان
اطعام نان یعنی نان برای کسی فراهم کردن و به او نان خوراندن . فرقی نمی کند که مؤمنی را به خانه دعوت کنی و به او نان اطعام کنی و یا نان جهت استفاده تحویل کسی نمایی.
در زندگی امام صادق (ع) نقل شده که حضرت شبها در یکی از میادین مدینه که مسافران در آنجا می خوابیدند نان بالای سرشان می گذاشت تا پس از بیداری از آن استفاده کنند . برای او فرقی نمی کرد که آن کس شیعه باشد یا سنی ، مخالف باشد یا موافق بلکه معتقد بود که خداوند متعال نان را برای شکم گرسنه آفرید و باید به آن رسا نده شود.
خلاصه آنکه نان هم چنانکه چیز با فضیلت است ، اطعام آن به افراد هم اقدام با فضیلت است بلکه افضل اعمال شمرده شده است .
پیامبر (ص) فرمودند: اَفضَلُ الأعمالِ اَن تُدخِلَ عَلی اَخیکَ المُومِنَ سُرُوراً اَو تَقضِیَ عَنهُ دَیناً اَو تُطعِمَهُ خُبزاً [1]
برترین کارها این است که برادر مومنت را شاد کنی یا قرض او را اداء کنی و یا اینکه به او اطعام نموده نان بخورانی.
و نیز فرمودند: مَن اَطعَمَ کَبِداً جائِعاً اَطعَمَهُ اللهُ مِن اَطیَبِ طَعامِ الجَنَّهِ یَومَ القِِِیامَهِ[2]
هر کس گرسنه را اطعام کند ، خداوند متعال روز قیامت از تمیز ترین طعام بهشت او را اطعام می کند .
در زندگی حضرات معصومین (ع) اطعام نان زیاد دیده می شود ، در زمان هر یک از امامان معصوم (ع) از جمله کارهای ضروری همین اطعام نان بود . آن هم در شبها بصورت پنهانی. خودشان نان را و احیانا چیزهای دیگر را به دوش می کشیدند و به درب خانه مستمندان می بردند .
در زندگی حضرت علی (ع) ، حضرت ابا عبدالله الحسین (ع) و امام سجاد (ع) آورده شده که افرادی را تحت پوشش داشته و برای آنها نان و غذا حمل می کردند و اطعام نان از مصادیق صدقات ، کفارات ، فطریه ، ولیمه و … هم قرار دارد.
[1] – علاءالدین بن حسام الدین المتقی الهندی، کنزالعمال ج15 ، ص 823
[2] – همان ، ج 6 ص 578
