انس  با خدا

• انس  با خدا

امام حسن عسکری (ع) فرمود :

مَنْ‌ أَنِسَ‌ بِاللَّهِ‌ اسْتَوْحَشَ‌ مِنَ‌ النَّاسِ‌، وَعَلَامَةُ الأنسِ  بِاللَّهِ الْوَحْشَةُ مِنَ النَّاسِ.

آنکه با خداوند متعال انس گرفت از انس با مردم گریخت ونشانه انس با خدا همان گریز از انس با مردم است.                                                            (أعلام الدين في صفات المؤمنين، الديلمي، حسن بن محمد، ج1، ص313)

شرح کوتاه :

دل انسان یک جا دارد که در آن یا خدا حضور دارد ویا غیر خدا ؛ پس اگر خدا در آن  حاضر بود مردم غایبند واگر مردم در آن حاضر بودند پس خدا از آن غایب است.

وقتی گفته می شود خدا یعنی  خدا وهر آنچه که در مسیر خدا است وبه خدا ختم می شود . بنا بر این اگر کسی با پیامبر خدا ، با ولی خدا ، با کتاب خدا ، با احکام خدا ، با فرامین ودستور خدا  وهر آنچه را با خدا در ارتباط است انس بگیرد با خدا انس گرفت .

بنا براین مردم یعنی هر آنچه که به غیر خدا ختم شود . پس نماز برای مردم ، خدمت برای مردم ، انفاق واحسان برای مردم ، حب وبغض برای مردم  وحتی ارتباط باپیامبر وکتاب خدا برای مردم وحتی ذکر وتلاوت قرآن برای مردم وامثال آن  دوری از خدا به شمار می آید  ودر ردیف انس با مردم تلقی می گردد.

انس یک ارتباط قلبی است واین قلب  با هرکس مرتبط شد با دیگری بی ارتباط است .

پس طبیعی است هرگاه دل با خدا مانوس شد از مردم (یعنی غیر خدا)   دور می شود چنانکه اگر با مردم (یعنی غیر خدا)  انس گرفت از خدا دور شد .

بنا براین اگر کسی مردم را برای خدا دوست داشته باشد وبرای خدا به آنها خدمت کند  وبرای خدا با آنها در ارتباط باشد وحتی برای خدا دلبستگی پیدا کند (مثل دلبستگی به والدین  وفرزندان ودوستان ومومنین که در راستای فرمان ودستور خدا باشد ) انس با خدا به شمار می آید  ودوری از خدا نیست.