- بی نتیجه بودن عذر خواهی درقیامت
امام على عليه السلام :
الف: في يَومٍ تَشخَصُ فِيهِ الأبصارُ و تُظلِمُ لَهُ الأقطارُ ··· فلا شَفيعٌ يَشفَعُ ، و لا حَميمٌ يَنفَعُ ، و لا مَعذِرَةٌ تَدفَعُ .
روزى كه در آن ديده ها خيره مى ماند و همه جا تيره و تار مى شود··· نه شفيعى شفاعت مى كند و نه خويشاوندى سود مى رساند و نه عذرى عذاب را دفع مى كند.
(نهج البلاغة ، خطبة ۱۹۵)
ب : إنَّما هَلَكَ مَن كانَ قَبلَكُم بِطُولِ آمالِـهِم و تَغَيُّبِ آجالِـهِم ، حتّى نَزَل بِهِمُ المَوعودُ الّذي تُرَدُّ عَنهُ المَعذِرَةُ ، و تُرفَعُ عَنهُ التَّوبَةُ ، وَ تحُلُّ مَعَهُ القارِعَةُ و النِّقمَةُ .
پيشينيان شما، در حقيقت، به سبب آرزوهاى دراز و از ياد بردن مرگ به هلاكت در افتادند، تا آن كه مرگ بر آنها فرود آمد؛ مرگى كه عذر پذير نيست و مجال توبه باقى نمى گذارد و مصيبت و كيفر با خود مى آورد. ( نهج البلاغة ، خطبة ۱۴۷)
