تربیت فرزند با نگاه به آینده

– تربیت فرزند با نگاه به آینده

ایام کودکی ایام تربیت و شکل دهی شخصیت فرزند است. در این دوره فرزند را می‌سازندو آماده می‌کنند برای زندگی در آینده، لذا تربیت نباید ناظر به زمان تربیت باشد بلکه باید ناظر به زمان زندگی و پس از دوره کودکی باشد.

با توجه به اینکه زندگی کودک برای بیست سال بعد است و آن وقت آغاز زندگی و ازدواج و کار او است و اینکه زمان هم در حال رشد است، تربیت باید ناظر به آن زمان باشد، نه ناظر به زمان کودکی. پس نمی شود تربیت، ناظر به زمان قبل باشد، یعنی نباید چیزی یادش داد که مربوط به بیست سال قبل است.

لذا حضرت علی (ع) فرمودند: لا تَقسِرُوا أولادِکُم عَلی آدابِکُم فَإنَّهُم مَخلُوقُون لِزَمانٍ غَیرِ زَمانِکُم^[1]

فرزندان خود را به آداب خود وا ندارید، چرا که آنها برای زمانی غیر از زمان شما آفریده شدند.

تربیت پایه زندگی است و زندگی برآن بنا نهاده می‌شود پس باید به گونه ای باشد که برای زندگی در سن چهل سالگی، پنجاه سالگی و شصت سالگی هم به کار آید. اما اگر پایه توان مقاومت برای همان ده سال اول را داشته باشد بدیهی است که مؤثر نخواهد بود.

کسی از پیامبر (ص) پرسید: ما بالُنا نَجِدُ بِاَولادِنا ما لایَجِدُونَ بِنا؟ قالَ لِأنَّهُم مِنکُم وَ لَستُم مِنهُم ^[2].

چگونه است که ما در فرزندان خود چیزی را می‌یابیم که در خود نمی یابیم؟ یعنی آنها چیزی دارند که ما نداریم چرا؟ حضرت فرمودند: برای آنکه آنها از شما هستند و شما از انها نیستید. یعنی آنها که از شمایند، داشته‌های شما را دارند و چون شما از آنها نیستید آنها چیزهای اضافه ای را کسب کردند که شما ازآن محرومید.

بدیهی است که آنها با پیشرفت زمان و جامعه چیز جدید را به دست آوردند که جامعه جدید به آنها داده و آنها باید برآن اساس زندگی کنند.

خلاصه آنکه جامعه در حال رشد، ایجاب می‌کند انسانها همپای آن جامعه زندگی کنند، نه اینکه با شرایط گذشته زندگی کنند. پس پدران باید فرزندان را با آداب و شرایط زمان زندگی شان تربیت کنند نه آداب و شرایط زندگی خود.

[1]– عزالدین عبدالحمیدبن هبه الله ابن ابی الحدیدالمعتزلی، شرح نهج البلاغه، 1378، ج 20، ص 267

[2]– بابویه القمی(الصدوق)، ابوجعفر محمدبن علی بن الحسین بن، من لا یحضره الفقیه. ج3 ص 319