حرفه ها و مشاغل

رایشگری وسیمای صالحان

 آرایشگری وسیمای صالحان

یکی از مواردی که از مومنان انتظار می رود ، بر خورداری از « سیمای صالحان » است ؛  یعنی مؤمن علاوه بر در پیش گرفتن  سیره صالحان ، باید خود را به سیمای صالحان نیز آراسته کند.

در حقیقت سیمای انسان  – که همان وجه و روی او می باشد – نشان دهنده شخصیت او  و نماد هویت اوست . کیش و آیین هر انسانی در چهره ورفتار او هویدا است و حتی شغل و حرفه افراد هم تا حدودی در چهره آنها تأثیر گذار می باشد .

مردم یهود مطابق آراء وعقایدخود ، نوع خاصی از آرایش را برای چهره وموهای خود در نظر گرفته اند ودیگر اقوام نیز اغلب ، سیمای خاصی که حاکی از اعتقادات آنها است به معرض دید مردم نهاده اند . در اسلام نیز روایات واحکام بسیاری در خصوص آراستن چهره وموها ونحوه پوشش ورفتار بیان گردید است که در مجموع با نام “سیمای صالحان ” شناخته می شود که منظور از آن  ، بهترین شیوه آراستگی برای مومنان است .

 

از مجموع روایات مربوط به تراشیدن ریش و بقای شارب در کتب روایی اسلام نظیر بحارالأنوار ، وسائل الشیعه ، علل الشرایع و…  می توان دریافت که این اعمال پیش از آنکه به مضرات و زیان های ناشی از حلق لحیه و ابقای شارب به پردازد، به چگونگی آراستن سیما و صورت شخص پرداخته است ؛ به عبارت دیگر ، این روایات به شدت  ، مومنان را از تشبه به یهود و مجوس و دشمنان دین برحذر داشته است و به تعبیردیگر ، بر آن است تا مسلمانان را به داشتن چهره ای اسلامی که نماد تقوا وخداترسی وسرشار از نورانیت است وهم اصول بهداشتی وسلامت جسم را مراعات نموده است ، تشویق وترغیب نماید ؛ چهره هایی که خاص مسلمانان وعامل شناسایی آنان در میان اقوام گوناگون است .

به عنوان مثال ، مرحوم صاحب وسائل در پایان باب « عدم جواز حلق اللحیه » می فرماید :

«اقول و تقدم ما یدل علی ذالک و یأتی ما یدل علیه و علی تحریم مشاکله  اعداء الدین و سلوک طریقتهم و تشبه الرجال بالنساء[1] ؛ می­گویم در گذشته ، حدیثی داشتیم که دلالت بر حرمت می­کرد و در آینده هم حدیثی ذکر خواهیم کرد که دال بر حرمت است و دلالت می کند بر تحریم هم قیافه شدن با دشمنان دین و هم سلوک شدن با آنان و نیز تشبه مردان به زنان »

مطابق این فرمایش ، در نهی از تراشیدن ریش ، نکته مهم ارائه دادن سیمای یک  مؤمن مسلمان است  نه سیمایی غیر اسلامی.

امام صادق (ع) در ذیل آیه ” وَ اِذا ابتَلی اِبراهیمَ رَبُّهُ بِکَلِماتٍ ” اشاره به سنت های ده گانه­ای دارد که از جانب پروردگار  بر حضرت ابراهیم (ع) فرود آمد که از آن جمله ، ابقای ریش است و در پایان می  فرماید:

«فهذه الحنیفیه الظاهره اللتی جاء بها ابراهیم علیه السلام فلم تنسخ و لا تنسخ الی یوم القیامه و هو قوله : “وَاتَّبِع مِلَّةَ اِبراهیمَ حَنیفاً “[2] ؛ این سنت ده گانه  همان سنت روشن حنیفیه ای است که حضرت ابراهیم آن را ارائه داده و تا کنون نسخ نگردیده است و تا روز قیامت نیز نسخ نخواهد شد  ( لازم العمل است ) و همین مفاد ،گفتار خداوندمتعال است که فرمود: « از آئین ابراهیم حق گرا پیروی کن »

در روایتی از پیامبر (ص) نیز درخصوص آراستن ریش چنین نقل شده است :

حَفّوُا الشَّوارِبَ وَ اعفُوا اللِّحی وَ لا تَشَبَّهُوا بِالیَهُودِ .[3] ؛ شارب را بچینید و ریش را باقی بگذارید و خود را شبیهه یهود نسازید.

حاصل سخن آنکه ،  باقی گذاشتن ریش در حد مناسب عقلانی و پرهیز از تراشیدن آن، سیمایی است که می توان از آن به “سیمای صالحان ” تعبیرنمود و شایسته است که افراد  مومن ، این شیوه آرایش ِسر وصورت را مراعات کنند.

به عبارت دیگر، صالحان  دارای دو جنبه سیرت و صورت اند وبرمومنان است که هم  به سیره اسلامی که در آیات وروایات ترسیم شده است عمل کنند و هم  صورت اسلامی را که در چهره و قیافه آنها متجلی است ، مراعات نمایند.

[1] – وسائل الشیعه ، ج1 ، ص 424

[2]– همان ، ص  423

[3]– همان

نوشته های مشابه

همچنین ببینید
بستن
دکمه بازگشت به بالا