روزه و مساوات بین فقیر و غنی
امام صادق (ع) در جواب هشام ابن حکم که از علت روزه پرسیده بود فرمود:
إِنَّمَا فَرَضَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ اَلصِّيَامَ لِيَسْتَوِيَ بِهِ اَلْغَنِيُّ وَ اَلْفَقِيرُ وَ ذَلِكَ أَنَّ اَلْغَنِيَّ لَمْ يَكُنْ لِيَجِدَ مَسَّ اَلْجُوعِ فَيَرْحَمَ اَلْفَقِيرَ لِأَنَّ اَلْغَنِيَّ كُلَّمَا أَرَادَ شَيْئاً قَدَرَ عَلَيْهِ فَأَرَادَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ أَنْ يُسَوِّيَ بَيْنَ خَلْقِهِ وَ أَنْ يُذِيقَ اَلْغَنِيَّ مَسَّ اَلْجُوعِ وَ اَلْأَلَمِ لِيَرِقَّ عَلَى اَلضَّعِيفِ فَيَرْحَمَ اَلْجَائِعَ.
همانا كه خداى عزّ و جلّ روزه را از آنرو واجب ساخت كه غنى و فقير بوسيلۀ آن در يك سطح قرار گيرند. و اين بدان سبب است كه غنى چنان نبود كه اثر گرسنگى را احساس كند، تا بر فقير رحم آورد، زيرا غنى هر زمان كه چيزى مى‌خواست بر آن قادر بود.
از اين رو خداى عزّ و جلّ اراده كرد تا ميان افراد خلقش تساوى برقرار سازد و رنج گرسنگى و درد را به غنى بچشاند تا نسبت به ضعيف رقّت كند، و بر گرسنه رحم آورد.
(من لا يحضره الفقيه ، ج۲ ص73 )
