زینب (س) ولیده الفصاحه فرزند فصاحت
زینب (س) اهل فصاحت وبلاغت بود . یعنی خوب سخن می گفت ، درست وسنجیده حرف می زد ، هم سخن خوب می گفت وهم خوب سخن می گفت ، اهل خطابه وسخنرانی بود وخطابه آن بزرگوار هم کامل بود و هم غراء.
خطابه اش در جلوی مسجد کوفه وسخنرانی هایش در شام و مجلس یزید(لعنت الله علیه)هم حاکی از این بلاغت وفصاحت است.
وقتی در جلوی مسجد کوفه به سخن ایستاد همه را مات ومبهوت کرد و با آنکه اسیر بود وهمراهان اسیر هم داشت و سر شهدا بالای نیزه مقابل او بود وبا آنکه قبلا غذا اعم از شام وصبحانه نخورده بود ووضعیت روحی و جسمانی او مناسب نبود اما هنگام سخنرانی چنان سخنان جذاب ارائه داد که همه منطقه خاموش و محو سخن اوشده وحتی نفس ها در گلو حبس وسکوت در همه جا حاکم شده بود. چنان که گویا امیرالمومنین(ع) سخن می گوید ویکبار دیگر ندای علی و سخن علی در فضای کوفه طنین انداز شد.
وبه همین خاطر از القاب او ” ولیده الفصاحه ” است یعنی فرزند فصاحت.
