شیعه وتشیع در کلام امام عسکری (ع)

 

شیعه وتشیع در کلام امام عسکری (ع)

 

• ویژگیهای شیعیان
• شیعه نیست آنکه تبعیت عملی از اهلبیت ندارد
• معنای رافضی و عظمت شیعه
• ويژگي هاي شيعيان
• شیعه مرتکب سرقت نمی شود
• شیعه واقعی کیست؟
• شیعه نمونه
• نشانه ایمان

 

• ویژگیهای شیعیان

 

امام عسکری (ع) فرمود:

شِيعَةُ عليٍّ (عليه السلام) هُمُ الذينَ لا يُبالُونَ في سَبيلِ اللّه ِ أ وَقَعَ المَوتُ علَيهِم أو وَقَعُوا عَلَى المَوتِ ، و شِيعَةُ عَليٍّ (عليه السلام) هُمُ الذينَ يُؤثِرُونَ إخوانَهُم على أنفُسِهِم و لَو كان بِهِم خَصاصَةٌ.

و هُمُ الذينَ لا يَراهُمُ اللّه ُ حيثُ نَهاهُم ، و لا يَفقِدُهُم حيثُ أمَرَهُم ، و شِيعَةُ عليٍّ (عليه السلام) هُمُ الذينَ يَقتَدُونَ بِعليٍّ عليه السلام في إكرامِ إخوانِهِمُ المُؤمنينَ .

شيعيان على (عليه السلام) آنانند كه باكشان نيست در راه خدا مرگ به سراغ آنان آيد، يا آنان به پيشواز مرگ روند .

شيعيان على (عليه السلام) آنانند كه برادرانشان را بر خود ترجيح مى دهند ، هر چند خود نيازمند باشند و آنانند كه خداوند ايشان را در آن جا كه نهى كرده، نمى بيند و در آن جا كه امر كرده، هميشه حاضر مى بيند .

شيعيان على (عليه السلام) آنانند كه در گراميداشت برادران مؤمن خويش به على عليه السلام اقتدا مى كنند . (میزان الحکمه،ج 6 ، ص110و بحار الأنوار ،  ج 68، ص162،ح11 )

 

• شیعه نیست آنکه تبعیت عملی از اهلبیت ندارد

 

امام عسکری (ع) فرمود:

قالَ رَجُلٌ لِرَسُولُ اللهِ ( صَلَّي اللهُ عَلَيهِ وَ آلِهِ ) فُلانٌ يَنْظُرُ إلي حَرَمِ جارِهِ وَ إنْ أمْكَنَهُ مُواقَعَهُ حَرامٍ لَمْ يَرِع عَنْهُ.

فَغَضِبَ رَسُولُ اللهِ (صَلَّي اللهُ عَلَيهِ وَ آلِهِ ) وَ قالَ: إئْتُونِي بِهِ.

فَقالَ رَجُلٌ آخَرُ: يا رَسُولُ اللهِ إنّهُ مِنْ شِيعَتِكَ وَ مِمَّنْ يَعْتَقِدُ مُوالاتِكَ وَ مُوالاه عَلِيٍّ ( عَلَيْهِ السَّلامُ )وَ يَتَبَرَّءُ مِنْ أعْدائِكُمْ.

فَقالَ رَسُولُ اللهِ ( صلي الله عليه و آله ) لا تَقُل إنَّهُ مِنْ شِيعَتِنا فَإنَّهُ كِذْبٌ . إنَّ شِيعَتَنا مَنْ شَيَّعَنا وَ تَبِعَنا فِي أعْمالِنا وَ لَيْسَ هذا الّذي ذَكَرْتَهُ فِي هذا الرَّجُلِ مِنْ أعْمالِنا

مردي به پيامبر اكرم ( صلي الله عليه و آله ) گفت: فلان كس به همسر همسايه خود چشم مي دوزد و اگر امكان عمل نامشروع دست دهدكوتاهي نمي كند.

پيامبر اكرم ( صلي الله عليه و آله )غضبناك شد و فرمود: او را حاضر كنيد.

مردي كه در كنار پيامبر بود گفت: يا رسول الله او از شيعيان شما است و به علي (إمير المؤمنين) ـ عليه السلام ـ عشق مي ورزد و از دشمنان شما بيزاري مي جويد.

پيامبر ( صلي الله عليه و آله ) فرمود:

نگو كه چنين كسي از شيعيان ما است، او دروغگو است؛ زيرا شيعيان ما آن هايي هستند كه همگام با ما و پيرو ما در اعمال باشند.   (لئالي الاخبار، ج5، ص157 و ميزان الحكمه، ج5، ص237)

 

• معنای رافضی و عظمت شیعه

 

درتفسیر منسوب به امام عسکری (ع)آمده:

قالَ عَمارُ  الدُّهنی فی جَوابِ  قاضِی الکُوفَةِ لِما سَئَلَهُ عَن سَبَبِ بُکائِهِ حینَ سَمّاهُ  رافِضِیّاً

( بّشَهادَةٍ  فَقالَ لَهُ القاضی: قُم یا عَمّارُ فَقَد عَرَفناکَ . لا تُقبَلُ شَهادَتُکَ، لِاَنَّکَ رافِضِیٌّ)

بَکَیتُ عَلَیکَ وَعَلَیَّ : أمّا بُکائی عَلى نَفسی فَاِنَّکَ نَسَبتَنی إلى رُتبَةٍ شَریفَةٍ لَستُ مِن أهلِها زَعَمتَ أنّی رافِضِیٌّ، وَیحَکَ لَقَد حَدَّثَنِی الصّادِقُ عَلَیهِ السَّلامُ أنَّ أوَّلَ مَن سُمِّیَ الرّافِضَةَ(4) السَّحَرَةُ الَّذینَ لِما شاهَدُوا آیَةَ مُوسى عَلَیهِ السَّلامُ فی عَصاهُ آمَنُوا بِهِ [وَرَضُوا بِهِ] وَاتَّبَعُوهُ وَ رَفَضُوا أمرَ فِرعَونَ وَ استَسلَمُوا لِکُلِّ ما نَزَلَ بِهِم  فَسَمّاهُم فِرعَونُ الرّافِضَةَ لِما رَفَضُوا دینَهُ .

فَالرّافِضِیُّ  مَن رَفَضَ کُلَّ ما کَرِهَهُ اللهُ  تَعالى وَ فَعَلَ کُلَّ ما أمَرَهُ اللهُ  فَأینَ فِی الزَّمانِ مِثلُ هذا؟ فَاِنَّما بَکَیتُ عَلى نَفسی خَشیَةَ أن(یَطَّلِعَ اللهُ تَعالى) عَلى قَلبی، وَ قَد تَقَبَّلتَ هذَا الاِسمَ الشَّریفَ عَلى نَفسی، فَیُعاتِبُنی رَبّی عَزَّ وَ جَلَّ وَ یَقُولُ: یا عَمّارُ أکُنتَ رافِضاً لِلاَباطیلَ  عامِلاً لِلطّاعاتِ کَما قالَ لَکَ؟ فَیَکُونُ ذلِکَ تَقصیراً بی فِی الدَّرَجاتِ إن سامَحَنی وَ مُوجِباً لِشَدیدِ العِقابِ عَلَیَّ إن ناقَشَنی إلّا أن یَتَدارَکَنی مَوالِیَّ بِشِفاعَتِهِم.

وَ أمّا بُکائی عَلَیکَ  فَلِعِظَمِ کِذبِکَ فی تَسمِیَتی بِغَیرِ اِسمی وَ شَفَقَتِی الشَّدیدَةِ عَلَیکَ مِن عَذابِ اللهِ تَعالى أن صَرَفتَ أشرَفَ الاَسماءِ إلى أن جَعَلتَهُ مِن أرذَلِها کَیفَ یَصبِرُ بَدَنُکَ عَلى عَذابِ اللهِ وَ عَذابِ کَلِمَتِکَ هذِهِ؟        (میزان الحکمه،ج 6 ، ص126)

به حضرت صادق علیه‌السّلام عرض کردند: عمار دهنی‏ امروز برای شهادت‌دادن نزد ابن‌ابی‌لیلی، قاضی کوفه رفت.

قاضی به او گفت: «قُمْ یَا عَمَّارُ فَقَدْ عَرَفْنَاك لَا تُقْبَلُ شَهَادَتُك لِأَنَّك رَافِضِیٌ ”

آقای عمار بلند شو، شهادت‌دادن تو پذیرفته نیست! ما تو را می‌شناسیم، تو رافضی هستی.

از این جمله، بدن عمّار لرزید و گریه امانش نداد.

قاضی گفت:

«أَنْتَ رَجُلٌ مِنْ أَهْلِ الْعِلْمِ وَالْحَدِیثِ»، این چه حالتی است؟ تو از مردان علم و حدیث هستی! اگر از این نسبت ناراحت می‌شوی، از مذهبت اظهار برائت و بیزاری کن، بعد از آن از برادران ما خواهی بود!

عمار گفت : ای مرد از آنچه تو خیال می‌کنی ناراحت نیستم؛ بلکه گریۀ من، هم برای خودم هست و هم بر تو.

اما بر خود می‌گریم زیرا تو مرا به یک مقام بلند با ارزشی نسبت دادی که من در خور آن نیستم؛ زیرا تو مرا رافضی دانستی! وای بر تو حضرت صادق (علیه‌السّلام) به من فرمود:

“إنَّ أَوَّلَ مَنْ سُمِّیَ الرَّفَضَهَ السَّحَرَهَ الَّذِینَ لَمَّا شَاهَدُوا آیَهَ مُوسَى فِی عَصَاهُ، آمَنُوا بِهِ وَ اتَّبَعُوهُ وَ رَفَضُوا أَمْرَ فِرْعَوْنَ”

و در برابر ناراحتی‌ها و مشکلاتی که از فرعون برای پیروی از حضرت موسی (علیه‌السّلام) می‌دیدند، صبر می‌کردند و تسلیم بودند، چون مرام فرعون را رها کردند از آن جهت فرعون آنها را رافضه نامید! بنابراین رافضی کسی است که هرچه را که از نظر خداوند زشت است رها کند، و هر چه را خدا به او دستور داده انجام دهد،

«فَأَیْنَ فِی هَذَا الزَّمَانِ مِثْلُ هَذِهِ؟»

پس بر خود می‌گریم زیرا می‌ترسم خدایی که از دل و نهاد من آگاه است، مرا عتاب کند که این نام شریف را به خود گرفتم و بگوید:

ای عمّار؛ آیا تو هر باطلی را رها کردی و هر طاعتی را آنچنان که فرمانت داده‏‌اند انجام دادی؟ آنگاه اگر خداوند بخواهد در مورد من مسامحه کند و گناهان مرا بیامرزد این ادعای بی‌جا باعث شود که مرا از آن رتبه و مقام تنزل دهد و اگر بخواهد بررسی دقیق و محاسبه کامل فرماید باز این داعیه سبب عذاب شدید خدا گردد، مگر این که سرورانم با شفاعت خود کمبودهای مرا جبران فرمایند.

 

و امّا گریه‌‏ام بر تو به‌ خاطر دروغ بزرگی است که گفتی و مرا به غیر نام خودم نامیدی! ناراحتی من به‌خاطر عذاب خداست بر تو؛ زیرا شریف‌ترین و مقدس‏‌ترین نام‌ها را به دروغ بر من گذاشتی.

و چنانچه این نام در نظر تو بدترین و زشت‌ترین نام‌ها باشد و از آن جهت مرا به آن نام نامیدی، چگونه بدن تو طاقت عذاب همین یک جمله سخنت را خواهد داشت.

حضرت صادق (علیه‌السّلام) فرمود:

” لَوْ أَنَّ عَلَى عَمَّارٍ مِنَ الذُّنُوبِ مَا هُوَ أَعْظَمُ مِنَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرَضِینَ لَمُحِیَتْ عَنْهُ بِهَذِهِ الْکَلِمَاتِ”

 

خدا به‌خاطر این دفاع عمار، همۀ گناهان او را بخشید! و همین گفتار او سبب مزید ثواب‌های او خواهد شد تا آنجا که هر ارزن از ثواب‌های او بزرگ‌تر از هزار برابر دنیا شود.   (بحارالأنوار، ج۶۵، ص۱۵۶)

 

• ويژگي هاي شيعيان

 

امام حسن عسکری (ع) فرمود :

شيعَتُناَ  الْفِئَـةُ النّاجِيَةُ وَالْفِرْقَةُ الزّاكِيَةُ  صارُوا لَنا رادِئًا وَصَوْنًا وَ عَلَي الظَّلَمَةِ أَلَبّاً وَ عَوْنًا سَيَفْجُرُ لَهُمْ يَنابيعُ

الْحَيَوانِ بَعْدَ لَظْيِ مُجْتَمَعِ النِّيرانِ أَمامَ الرَّوْضَةِ.

پيروان ما، گروه هاي نجات يابنده و فرقه هاي پاكي هستند كه حافظان [آيين] مايند، و ايشان در مقابل ستمكاران، سپر و كمككار ما [هستند]. به زودي چشمه هاي حيات [منجيِ بشريّت] بعد از گدازه توده هاي آتش! پيش از ظهور براي آنان خواهد جوشيد.  (بحار الانوار ،ج75 ، ص378)

 

 

• شیعه مرتکب سرقت نمی شود

امام عسكرى (ع) در مورد مردى كه متّهم به قصد سرقت بود و ادعاى تشيّع مى نمود ، به فرماندار فرمود:

مَعاذَ اللّه ِ ما هذا مِن شِيعَةِ عَلِيٍ (عليه السلام ) وَ إنّمَا ابتَلاهُ اللّه ُ في يَدِكَ لِاِعتِقادِهِ في نَفسِهِ أنَّهُ مِن شِيعَةِ عَلِيٍّ (عليه السلام)

پناه بر خدا ! اين فرد از شيعيان على (عليه السلام)  نيست و خداوند تنها به خاطر آن كه او فكر مى كند شيعه على (عليه السلام) است در دست تو گرفتارش نموده است (میزان الحکمه،ج 6 ، ص130)

 

• شیعه واقعی کیست؟

 

امام حسن عسکری (ع) فرمود :

دَخَلَ رَجُلٌ عَلى مُحَمَّدِ بنِ عَلِیٍّ الرِّضا (امام جواد(علیه السلام)) وَ هُوَ مَسرُورٌ  فَقالَ: ما لى أراکَ مَسرُوراً؟

قالَ: یَا بنَ رَسُولِ اللهِ (صَلَّى اللهُ عَلَیهِ وَآلِهِ)

سَمِعتُ اَباکَ یَقُولُ : أحَقُّ یَومٍ بِأن یَسُّرَّ العَبدُ  فیهِ یَومٌ یَرزُ قُهُ اللهُ صَدَقاتٍ وَ  مَبَرّاتٍ وَ مُدَّخَلاتٍ  مِن اِخوانٍ لَهُ مُؤمِنینَ فَاِنَّهُ  قَصَدَنِى الیَومَ عَشرَةٌ مِن إخوانِى الفُقَراءِ لَهُم عِیالاتٌ  فَقَصَدُونى مِن بَلَدٍ کَذا وَ کَذا فَاَعطَیتُ کُلَّ واحِدٍ  مِنهُم .   فَلِهذا سُرُورى.

فَقالَ مُحَمَّدُ بنُ عَلِىٍّ (عَلَیهِمَا السَّلامُ) : لَعَمرى إنَّکَ حَقیقٌ  بِأن تَسُرَّ إن لَم تَکُن اَحبَطتَهُ أو لَم تُحبِطهُ فیما بَعدُ .

فَقالَ الرَّجُلُ:  فَکَیفَ أحبَطتَهُ وَ أناَ مِن شیعَتِکُمُ الخُلّصِ؟

قال(ع): هاه قَد اَبطَلتَ  بِرَّکَ بِإخوانِکَ وَ صَدَقاتِکَ.

قالَ وَ کَیفَ ذاکَ یَابنَ رَسُولِ اللهِ؟

قالَ لَهُ مُحَمَّدُ بنُ عَلِىٍّ  (عَلَیهِ السَّلامُ):  إقرَأ قَولَ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ «یا أیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا لاتُبطِلُوا صَدَقاتِکُم بِا لمَنِّ وَ الاَ ذى»(1)

قالَ یَابنَ رَسُولِ اللهِ ما مَنَنتُ عَلَى القَومِ الَّذینَ  تَصَدَّ قتُ عَلَیهِم .

قالَ لَهُ مُحَمَّدُ بنُ عَلِىٍّ (عَلَیهِ السَّلامُ) : اِنَّ اللهَ عَزَّ وَ جَلَّ اِنَّما قالَ «لاتُبطِلُوا صَدَقاتِکُم بِالمَنِّ  وَ الاَذى» وَلَم یَقُل بِالمَنِّ عَلى مَن تَتَصَدَّ قوُنَ عَلَیهِ وَ بِالاَذى لِمَن تَتَصَدَّقُونَ عَلَیهِ وَ هُوَ کُلُّ أذًى. أفَتَرى أذاکَ القَومَ الَّذینَ تَصَدَّ قَتَ عَلَیهِم اَعظَمُ أم أذاکَ لِحَفَظَتِکَ وَ مَلائِکَةِ اللهِ المُقَرَّبینَ مَوالیکَ أم أذاک لَنا؟

فَقالَ الرَّجُلُ: بَل هذا یَابنَ رَسُولِ اللهِ.

فَقالَ (ع): لَقَد آذیتَنى وَ آذَیتَهُم وَ أبطَلتَ صَدَقَتَکَ.

قالَ  لِماذا؟ قالَ وَ کَیفَ أحبَطتُهُ وَ أناَ مِن شیعَتِکُمُ الخُلَّصِ؟

ثُمَّ قالَ: وَیحَکَ أتَدرى مَن شیعَتُناَ الخُلَّصُ؟

قال لا

قال(ع): فَإنَّ شیعَتَنَا الخُلَّصَ حِزبیلُ المُؤمِنُ ، مُؤمِنُ آلِ فِرعَونَ وَ صاحِبُ یس اَلَّذى قالَ اللهُ تَعالى «وَ جاءَ مِن اَقصَى المَدینَةِ رَجُلٌ یَسعى» وَ سَلمانُ وَ أبُوذَرُ وَ المِقدادُ وَ عَمّارُ .

سَوَّّیتَ  نَفسَکَ بِهؤُلاءِ أما آذَیتَ بِهذَا المَلائِکَةِ وَ آذَیتَنا؟

فَقالَ الرَّجُلُ: اَستَغفِرُ اللهَ وَ اَتوُبُ اِلَیهِ وَ کَیف أقول؟

قالَ: قُل: أناَ مِن مَوالیکَ وَ مُحِبّیکَ وَ مُعادى اَعدائِکَ وَ مُوالى اَولیائِکَ.

قَالَ فَکَذَلِکَ أَقُولُ وَ کَذَلِکَ أَنَا یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ وَ قَدْ تُبْتُ مِنَ الْقَوْلِ الَّذِی أَنْکَرْتَهُ وَ أَنْکَرَتْهُ الْمَلَائِکَهًُْ فَمَا أَنْکَرْتُمْ ذَلِکَ إِلَّا لِإِنْکَارِ اللَّهِ .

فَقَالَ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیٍّ (علیه السلام) الْآنَ قَدْ عَادَتْ إِلَیْکَ مَثُوبَاتُ صَدَقَاتِکَ وَ زَالَ عَنْهَا الْإِحْبَاطُ.

امام جواد (علیه السلام) مردی خدمت امام محمّد تقی (علیه السلام) وارد شد درحالی‌که شاد و مسرور بود.

حضرت فرمود: چه شده است که تو را شاد می‌بینم»؟

عرض کرد: «ای پسر پیامبر (صلی الله علیه و آله) از پدر بزرگوارت شنیدم که می‌فرمود: «بهترین روزی که سزاوار است بنده‌ی خدا، در آن روز شاد باشد روزی است که توفیق خدمت و کمک و دستگیری از برادران مؤمن نصیب او گردد». امروز ده نفر از برادران فقیر و عائله‌مندم از فلان شهر و فلان شهر به قصد من آمدند و من به هرکدام از آن‌ها بخششی کردم. از آن جهت خوشحالم».

حضرت فرمود: «به جان خودم سوگند! تو شایسته‌ی این شادی هستی اگر آن انفاقت را نابود نکرده‌باشی یا بعد از این در آینده او را از بین نبری».

آن مرد عرض کرد: «چگونه آن را از بین ببرم و حال آنکه من از شیعیان خالص شما هستم»؟

حضرت فرمود: «احسانی که در حقّ برادران مؤمنت روا داشتی، باطل ساختی».

عرض کرد: «چگونه باطل شد»؟ فرمود: «آیه‌ی قرآن را بخوان: ای اهل ایمان صدقات خود را به سبب منّت و آزار تباه نسازید.

عرض کرد: «ای پسر پیامبر (صلی الله علیه و آله)! من که بدانها خدمت و نیکی کردم، نه منّت گذاشتم و نه آزار دادم».

حضرت فرمود: «خداوند عزّوجلّ می‌فرماید: صدقات خود را به‌سبب منّت و آزار تباه نسازید و نفرموده است با منّت‌گزاردن بر آن‌ها که در حقّشان خوبی کردید یا آزردن همان‌ها؛ بلکه هرگونه آزردنی باعث تباه‌شدن آن احسان است. تو فکر می‌کنی آن جمعیّتی که به آن‌ها خوبی کردی آزارشان مهمتر است یا آزردن فرشتگان محافظ تو و فرشتگان مقرّبی که دور و بر تو هستند یا آزردن ما»؟

آن مرد عرض کرد: «ای پسر رسول‌خدا (صلی الله علیه و آله)! این آزار بزرگتر و مهمتر است». حضرت فرمود: «امّا تو هم مرا آزردی و هم فرشتگان را و صدقه‌ی خود را تباه ساختی».

عرض کرد: «چرا»؟

فرمود: «به‌خاطر گفته‌ات که گفتی «من از شیعیان خالص شما هستم». وای بر تو! می‌دانی شیعه‌ی خالص ما کیست»؟

عرض کرد: «نه»!

فرمود: «شیعه‌ی خالص ما حزبیل مؤمن، همان مؤمن آل‌فرعون و صاحب یس است که خداوند متعال می‌فرماید: مردی شتابان از دورترین نقاط شهر (انطاکیه) فرا رسید و همچنین سلمان، ابوذر، مقداد و عمّار از شیعیان ما هستند و تو خود را با این افراد برابر دانستی. در این صورت آیا ما و فرشتگان را آزار ندادی»؟

آن مرد عرض کرد: «از خدا طلب آمرزش و توبه می‌کنم. حالا چه بگویم»؟

فرمود: «بگو من از مریدان و دوستان شما، دشمن دشمنانتان و دوست دوستانتان هستم».

آن مرد عرض کرد: «پس چنین می‌گویم و چنین نیز هستم و از سخنی که شما و فرشتگان نپذیرفتند توبه کردم. چون می‌دانم نپذیرفتن شما بدان جهت است که خداوند عزّوجلّ نپذیرفته است».

امام (علیه السلام) فرمود: «[چون توبه کردی] ثواب صدقات و احسانی که به برادرانت نمودی بازگشت و نابودی آن‌ها رفت.    (میزان الحکمه،ج 6 ، ص 129 و تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۲، ص۳۵۲

بحارالأنوار، ج۶۵، ص۱۵۹/ الإمام العسکری، ص۳۱۴؛ فیه: «سر خلات» بدلٌ «مدخلات»/ مستدرک الوسایل، ج۷، ص۲۳۴؛ فیه: «أفتری لذلک …» محذوفٌ

 

 

• شیعه نمونه

 

امام حسن عسکری (ع) فرمود :

قَـدِمَ جَمـاعَةٌ فَاسْتَـأْذَنُوا عَلىَ الرِّضا (عليه السلام) وَ قـالُوا :

نَـحْنُ مِنْ شـيعَةِ عَـلِىٍّ (عليه السلام)  فَمَـنَعَهُمْ أيّـاماً ثُمّ لَمّا دَخَلُوا قـالَ لَهُـمْ : وَيْحَكُمْ اِنَّما شيعَةُ عَلِىٍّ أميرِالْمُؤْمِنينَ (عليه السلام) اَلْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ وَ سَلْمانُ وَ أبُوذرٍّ وَ الْمِقْدادُ وَ عَمّارٌ وَ مُحَمَّدُ بْنُ اَبى بَكْرٍ اَلَّذينَ لَمْ يُخالِفُوا شَيْئا مِنْ أوامِرِهِ.

گروهى خدمت امام رضا عليه السلام رسيدند و اجازه ورود خواستند و گفتند: ما از شيعيان على عليه السلام هستيم. امام چند روز اجازه ورود نداد . سپس (بعد از چند روز اجازه گرفته و) داخل شدند. امام عليه السلام به آنان فرمود: واى بر شما! شيعه اميرمؤمنان على عليه السلام امام حسن و امام حسين عليهما السلام و سلمان و ابوذر و مقداد و عمار و محمد بن ابى بكر هستند كه با هيچ يك از فرمانهاى على (عليه السلام) مخالفت نكردند. (سفينة البحار، ج 4، ص 551)

 

• نشانه ایمان

 

امام حسن عسکری : (ع) فرمود :

عَلامَهُ الإیمانِ خَمْسٌ : التَّخَتُّمُ بِالْیَمینِ  وَ صَلاهُ الإحْدی وَ خَمْسینَ  وَالْجَهْرُ بِبِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحیم  وَ تَعْفیرُ الْجَبین وَ زِیارَهُ الاْرْبَعینَ.

علامت و نشانه ایمان پنج چیز است:

انگشتر به دست راست داشتن، خواندن پنجاه و یک رکعت نماز (واجب و مستحبّ)، خواندن «بسم الله الرّحمن الرّحیم» را (در نماز ظهر و عصر) با صدای بلند، پیشانی را در حال سجده روی خاک نهادن، زیارت اربعین امام حسین – علیه السلام – انجام دادن.    (حدیقه الشّیعه، ج ۲، ص ۱۹۴)