صیانت اسرار اداری و فضای مجازی

• صیانت اسرار اداری و فضای مجازی

هر سازمان و اداره ای دارای اطلاعات ویژه ای است که فقط افرادِ دارای صلاحیت ، اجازِه دسترسی به آن را دارا می باشند و افراد غیر سازمانی نسبت به آن اطلاعات ، اجنبی محسوب می شوند ؛ از این رو ، افرادی که به اتو ماسیون و سیستم اینترانت دسترسی دارند باید مراقبت نمایند تا مبادا اطلاعات آن را در اختیار نا اهلان قرار داده و از این طریق رازهای اداری را بر ملا سازند .

افشای اسرار اداری همچون افشای اسرار شخصی حرام است و حتی ممکن است جرم آن بیشتر و حرمتش هم شدیدتر باشد ؛ به ویژه اگر اسرار و اطلاعات به نحوی باشد که برای دشمن ، مقدمات نفوذ را فراهم کند و از این طریق به نظام و یا اجزای آن آسیب رساند ؛ که در این صورت ، گناه آن سنگین تر و کیفر آن تشدید می گردد و کم ترین کیفر آن سقوط است .

آنچنانکه  امام صادق (ع) فرمودند: ” اِفشاءُ السِّرِّ سُقُوطٌ” ؛ [1] افشای راز موجب سقوط است .

این سقوط ممکن است سقوط فرد از نظر ما فوق او باشد ؛ به این معنی که به او اعتماد نکند و یا سقوط او از اداره باشد که منجر به اخراج او گردد.

حتی مطابق دستور اسلام ، باید از افشای اطلاعات و اسرار اداری و غیر اداری نزد همسر و نوکر خود نیز پرهیز نمود ؛ چرا که آنها نسبت به اسرار اداره ، نا محرمند .

امام امیر المومنین علی (ع) فرمودند : ” لا تُطلِِع زَوجَکَ وَ عَبدَکَ عَلی سِرِّکَ ” ؛[2]

به همسر و نوکرت هم  رازت را نگو !

حاصل آنکه ، در صیانت از اطلاعات و اسناد ذخیره شده  در اتوماسیون و بایگانی شده در فضای مجازی سازمان  باید بشدت کوشا بود واز انتقال آن به غیر خود داری نمود ودقت نمود که هر فرد غیر مجازی _ حتی همسر و نوکر نیز –  محل اعتماد محسوب نگردند .

[1]  –  تحف العقول ،  ص 315

[2]  –  غررالحکم ، ج6 ، ص271