فرزند، کمک پدر

– فرزند، کمک پدر

این هم مفهوم دیگری است که در روایات به آن اشاره شده است. فرزند کمک خوبی در زندگی است، هم زندگی دنیایی و هم زندگی آخرتی. پدر می‌تواند روی کمک فرزند حساب کند و در امور خود از او استمداد بجوید.

امام سجاد (ع) فرمودند:

«من سَعادَهِ الرَّجُلِ اَن یَکُونُ لَهُ وُلدٌ یَستَعینُ بِهِم»^[1]

(از خوشبختی مرد این است که دارای فرزندانی باشد که از آنها کمک بجوید.)

امام عسکری (ع) نیز فرمود: «نِعمَ العَضُدُ الوَلَدُ»^[2]

(خوب کمکی است فرزند.)

نه تنها در امور معاش و زندگی به او کمک می‌کند، بلکه حتی اگر به پدر ظلم شده باشد او می‌تواند دادخواهی کند.

لذا حضرت در ادامه فرمود: «مَن کَانَ ذا وَلَدٍ یُدرِک ظَلامَتَهُ. »^[3]

هر کس صاحب فرزند باشد قدرت دادخواهی دارد و می‌تواند حق خود را از ظالم بستاند و با این کار قدرت و عزت خود را نشان دهد. یعنی به کمک فرزند قدرت و عزت خود را نشان می‌دهد و از مظلومیت و ذلت و خواری در می‌آید. لذا حضرت در ادامه این جمله را اضافه کرد: «اِنَّ الذَّلیلَ الّذی لَیسَ لَهُ وَلَدٌ»^[4].

(ذلیل و خوار کسی است که فرزند ندارد.)

آری انسان که فرزند باکفایت دارد، از وجود او در زندگی مدد می‌گیرد و تقاص خود را از ظالم می‌ستاند و بدین وسیله عزت و شوکت خود را به نمایش می‌گذارد. اما اگر فرزند نداشته باشد، یار و مددکار برای انتقام ندارد و ذلیل و خوار می‌شود.

[1]همان – ج15- ص96

[2]همان – ج15 – ص99

[3]همان

[4]همان