فضای مجازی و گوشه گیری وافسردگی
درحقیقت ، استفاده زیاد از فضای مجازی و سرگرم شدن به آن و نیز وابستگی و اعتیاد به آن ، با گذشت زمان موجب گوشه گیری و انزواطلبی فرد می شود. اگر انسان غرق در فضای مجازی گردد و شب و روز به آن بپردازد به نحوی که نتواند از آن جدا شود ، گوشه گیر خواهدشد ؛ به این معنی که از دیگران جدا شده و به خود و فضای مجازی می پردازد وتا جایی پیش می رود که چیزی جزحضور در فضای مجازی او را آرام نمی کند واز بودن در جمع خانواده واطرافیان لذت نمی برد و سرگرم نمی شود.
و حتی اگر درجمع حضور یابد ، باز هم به نحوی با موبایل و تبلت و امثال آن سرگرم می شود ؛ به نحوی که گویا تنها است وهیچ کس در کنارش نیست .
چنین شخصی از غذا لذت نمی برد ، خواب آرام ندارد ، عصبی و بی قرار و نامتعادل است. کم حو صله و بهانه گیر می شود و در نهایت ، فقط او می ماند و فضای مجازی اش و گوشه گیری و انزوا طلبی اش .
این در حالی است که دین به شدت انسان را از این حالت برحذر می دارد و وی را به اجتماعی بودن دعوت می کند و بخاطر انس و الفت او با دیگران ، نام انسان براو می نهد و از تنها شدن و منزوی گشتن باز می دارد.
مثلا اگر درخانه باشد ، اورا به رسیدگی والدین و امور خانه تشویق می کند و اگر در جامعه باشد ، اورا به خدمت مردم و تکریم و بزرگداشت دیگران دستور می دهد و اگر در فراغت باشد ، او را به مطالعه و تحصیل علم و افزایش معلومات خود ترغیب می کند . حاصل سخن اینکه خداوند به عنوان خالق انسان ، هر گز او را به عزلت و گوشه گیری و تنها شدن دعوت نمی کند بلکه او را از تنهایی بر حذر می دارد و به اهتمام امور دیگران و تباذل و تواصل دعوت می نماید.
