چند نکته از حضرت قاسم(ع)
- حضرت قاسم (ع) از فرزندان امام مجتبی (ع) مادرش نجمه که اسم دیگرش رمله است. گفته می شود که امام مجتبی از 15 تا20 ویا از 13 تا 23 فرزند داشت نسل حضرت از زید که صد سال عمر کرد واز حسن مثنی بود.
- سن قاسم سیزده سال . دوساله بود که پدرش را از دست داد واز دو سالگی در دامن عموی خود حضرت اباعبد الله(ع) تربیت یافت. اگرچه سن او کم بود وکودک نشان داده می شداما فهم وشناخت اوبسیار خوب بود. دشمن را می شناخت وحتی بسیاری از فرماندهان را به اسم می شناخت.
اینکه در رجز خود با برهان واستدلال با دشمن صحبت کرد ودر رجز خود بین دو اردوگاه مقایسه داشت نشان از معرفت وشناخت او دارد .
فرمود اردوگاه حضرت اباعبدالله لایق حضور است نه اردو گاه مقابل.
فداکاری مردانه ودفاع جانانه از امام خود ابا عبدالله (ع) داشت .
از مکالمه او باحضرت که حضرت فرمود: اَ تَمشی بِرِجلِکَ اِلَی المَوتِ ؟ او در جواب گفت کَیفَ یا عَمُّ وَ اَنتَ بَینَ الاَعداءِوَحیداً غَریباً حاکی از آمادگی جدی برای دفاع از حضرت وحاکی از معرفت وشناخت عمیق او است وهمین طور سخن او که گفت : رُوحی لِرُوحِکَ الفِداءُ وَ نَفسی لِنَفسِکَ الوِقاءُ هم بیانگر عشق ومعرفت او است
- اگرچه به ظاهرکودک بود اما شجاع و نترس بود وچون لباس نظامی به قواره او نبود با همان پیراهن معمولی، کفش عادی وبا یک شمشیر به میدان رفت ورجز خواند.
- مورد علاقه ویژه اهلبیت بود چون شبیه امام مجتبی بود.
- در شهادت او بود که حضرت خطاب به اهلبیت فرمود: صَبراً یا اَهلَبَیتی لا رَأیتُم هَواناً بَعدَذالِکَ الیَومِ اَبَداً. اهلبیت من صبوری کنید. از این پس هرگز خواری نخواهید دید .
- دامادی حضرت قاسم در کربلا صحت ندارد چون او هنوز به سن بلوغ نرسیده بود.
- شخصیت وشمائل قاسم: اهل فصاحت وبلاغت ، ادب ، زیبایی ، شجاعت بود ، عشق به امام حسین ( ع ) و نترسیدن از موت از ویژگیهای او بود. خیلی جوان بل پاره ماه و شبیه پدرش که او خود یوسف اهلبیت بود.
- وضعیت قاسم در شب عاشورا(شب عاشورا خدمت آقا آمد واز وضع جنگ پرسید حضرت فرمود : جنگ جدی است .عرض کرد مگر حسب ونسب خود را نگفتی ؟ فرمود چرا گفتم ولی به دل سیاه آنها اثر نکرد .
عرض کرد چه کسانی کشته می شوند ؟ فرمود: به غیر از پسرعمویت زین العابدین همه کشته خواهند شد .عرض کرد من هم کشته می شوم شوم؟ فرمود مرگ در کام توچگونه است ؟ عرض کرد اَحلی مِنَ العَسَلِ فرمود: اِی وَاللهِ بَعدَ اَن تَبلُو بِبِلاءٍ عَظیمٍ. بله به خدا قسم تو هم شهید می شوی البته پس از آنکه به بلایی بزرگ گرفتار شده باش – چهارده معصوم عمادزاده و ص707 )
- روز عاشورا واذن میدان(گویند که اقا ابا عبدالله (ع) هنگام اعزام حضرت قاسم به میدان عمامه خود را دونصف کرد نیمی به سر او بست . شاید به همین خاطر نصف صورت اوزیر این عمامه پیدا بود به منزله شق القمرشد . از کتاب روایت کربلا ص155)
هنگام رفتن حضرت به او فرمود: یا وَلَدی ! اَ تَمشی بِرِجلِکَ اِلَی المَوتِ؟ در پاسخ عرض کرد وَکَیف یا عَمُّ وَ اَنتَ بَینَ الاَعداءِ وَحیداً غَریباً . رُوحی لِرُوحِکَ الفِداءُ وَ نَفسی لِنَفسِکَ الوِقاءُ
- حضرت قاسم خطاب به ابن سعد فرمود: اَ تَدَّعِی الاِسلامَ وَآلُ رَسُولِ اللهِ عَطشاناً ظَمأناً قَدِ اسوَدَّتِ الدُّنیا بِأعیُنِهِم؟ آیا شما مدعی مسلمان بودن هستی در حالی که اهلبیت پیامبر (ص) تشنه ی تشنه اند به گونه یی که دنیا در چشم شان از تشنگی تیره وتار شد؟
- نحوه جنگ(گفته می شود35 نفر را کشت از جمله ازرق وچهار پسرش)
- خطاب به عمو عرض کرد : یا عَمّاه اَدرِکنی بِشَربَهٍ مِنَ الماءِ
- شیرینی موت در ذائقه او . چون در جواب حضرت که پرسید کَیفَ المَوتُ عِندَکَ ؟ عرض کرد: یا عَمُّ اَحلی مِنَ العَسَلِ.
- شهادت سخت. چون خود حضرت در جواب سئوال حضرت قاسم (ع)که پرسیده بود آیا من هم کشته می شوم ؟ تصریح نمود به بلاء بزرگ ” إی بَعدَ اَن تَبلُو بِبِلاءٍ عَظیمٍ.” بله البته پس از آنکه به بلاء سخت دچار شدی
- مصیبت او بر حضرت سنگین بود چنانکه فرمود: وَ لَقَد عَزَّ عَلی عَمِّکَ اَن تَدعُوهُ فَلا یُجیبُکَ اَو یُجیبُکَ فَلا یَنفَعُکَ. قطعا بر عموی تو سخت است که از او چیزی به خواهی نتواند اجابت کند ویا اگر هم اجابت نماید نفعی به حال تو نداشته باشد
- آیت الله شیخ عبد الکریم حائری خطاب به روضه خوان که روضه حضرت قاسم را در محضرش خوانده بود فرمود: از این پس این روضه حضرت قاسم را پیش من نخوان
- آیت الله گلپیایگانی ونقل زنده شدن بچه فوت شده در سمنان با توسل مادرش به حضرت قاسم.
- خطاب به لشگر فرمود: اُِن تُنکِرُونی فَاَنَا ابنُ الحَسَنِ سِبطُ النَّبِیِّ المُصطَفَی المُؤتَمَنِ هذا حُسَینٌ کَالأسیرِ المُرتَهَنِ بَینَ اُناسٍ لا سُقُوا صَوبَ المُزَنِ (ابر پر باران)
- اِنّی اَنَا القاسِمُ مِن نَسلِ عَلِیٍّ نَحنُ وَ بَیتُ اللهِ اَولی بِالنَّبِیِّ مِن شِمرِ ذِی الجَوشَنِ اَوِ ابنُ الدَّعِیِّ.
- آمدن حضرت ابا عبد الله (ع)بالای سرش
- آوردن پیکراوکنار پیکرحضرت علی اکبر(ع)
- رفتن به خیمه وتسلی اهل حرم وفرمود: اِصبِرُوا یا بَنی عُمومَتی وَصَبراً یا اَهلَ بَیتی لا رَأیتُم هَواناً بَعدَ هذَا الیَومِ . اِنّا للهِ وَاِنّا اِلَیهِ راجِعُونَ.
- فرزندان امام مجتبی (ع) که در کربلا شهید شدند : قاسم ، عبد الله وبکر اما زید وعمر شهید نشدند وحسن مثنی که زخمی شد وبه کما رفت ولی شهید نگردید