پرهیز از دورویی ودوزبانی با مردم در کلام امام حسن عسکری(ع)
امام عسکری (ع) فرمود:
بِئسَ العَبدُ عَبدٌ یَکُونُ ذا وَجهَینِ وَذا لِسانَینِ یُطری اَخاهُ شاهِدًا وَیَاکُلُهُ غائِباٌ اِن اُعطِیَ حَسَدَهُ وَ اِنِ ابتُلِیَ خَذَلَهُ
بحار الانوار ج 75 ص 373 ح 14
بد بنده یی است آنکس که دورو ودوزبان است و در حضور همنوعش از او تملق می گوید وبیش از حد تعریف می کند و در غیاب بد گویی وغیبت اورا می نماید. اگر همنوعش برخوردار شوداو حسادت می ورزد واگر گرفتار شود او را به حال خود وا می گذارد وکمک نمی کند . این یک نوع نفاق اجتماعی است .کنار نفاق اعتقادی .چون نفاق اعتقادی دوگانه بودن زبان ودل بود ونفاق اجتماعی دوگانه بودن در حضور ر وغیاب است . یعنی در حضور دارای یک زبان ویک رو ودر غیاب یک زبان دیگر وروی دیگر .
البته این یک بیماری خطرناک ویک نقص بزرگی است که شخص را به تباهی می کشد هم به دیگران آسیب می رساند وهم به خود آسیب می رساند . حسادت یک آسیب برای دیگران است واطراء وتعریف بی جا آسیب دیگری برای دیگران .خذلان وبه حال خود گذاشتن دیگری ویاری نرساندن او و او را طعمه گرفتاری خود قرار دادن هم آسیب دیگری است .
واز سویی هم آسیب برای خود اواست که ثبات ندارد هویت واحد ندارد .
چاپلوسی یک عیب است حسادت مثل خوره درون انسان را می خورد ونابود می سازد وانسان را دچار خود کم بینی می نماید، بزرگی ومتانت انسان را می کاهد .
انسان دو رو ودو زبان مثل پر کاه سبک وبی وزن وبی شخصیت است قالب انسان دارد ولی آن جوهره وکمال وهویت انسانی ندارد .
َحاصل آنکه امام عسکری ع با این سخن حکیمانه به انسان هشدار می دهد تا مواظب خود ودیگران باشد وبا آحاد جامعه دو رو ودو زبان نباشد تا مگر هم باعث آسیب خود وهم آسیب دیگران شود .
