پرستار و اجتناب از غمگین نمودن بیمار
بیمار بخاطر کسالت ودردمندی که دارد حال مناسبی ندارد ، اعصاب وروان او معتدل نیست و باکمترین تنش وهیجان ممکن است از مدار خارج شود ورفتاری غیر اخلاقی از خود نشان دهد و خشم بیجا ، سخن ناروا ، کردار ناپسند وعمل غیر منطقی از او صادر شود .
از این رو پرستار مضاف بر مواظبت جسم او باید مواظب روح وروان او هم باشد تا روح او آسیب نبیند .
امام صادق (ع) فرمود: اَلمَریضُ فَلا تَغیظُوهُ وَ لا تَضجُرُوهُ. (بحار ج 81 ص 225)
بیمار را به خشم نیاورید و او را پریشان نکنید.
یعنی خشم و پریشانی او مزید بر علت می شود و او را که مبتلا به آفت جسمانی است حال مبتلا به آفت روحی هم می گردد واین هم خلاف حکمت پرستاری است وهم خلاف مرام پرستاری چون مرام وحکمت پرستاری این است که باری از دوش بیمار بردارد وغمی از غمهای او بکاهد واو را به سمت سلامت رهنمون شود در حالی که آفت روحی از قبیل خشم وغیظ واضطراب وپریشانی مزید بر علت می شودو غم را مضاعف می کند.
شاید مفاد روایت این باشد که نباید کاری کرد که بیمار از نظر روانی دچار مشکل شود چون سلامت جسم مرهون سلامت روح است و روح اگر پریشان شود جسم همچنان پریشان خواهد ماند .
حکماء معتقدند تحولات روانی منشأ تحولات جسمی است . اگر روان بیمار شد جسم هم بیمار می گردد واگر سالم شد سالم می شود . پس اگر پرستار روان بیمار را پریشان کند جسم او هم پریشان خواهد ماند وشاید حدیث امام صادق (ع) اشاره به این داشته باشد.
