پرهیز از تهمت و افترا در فضای مجازی
تهمت و افترا ذاتا بد ، نامشروع و حرام بوده و از گناهان کبیره شمرده میشود وفضای مجازی به دلیل شرایط خاص حاکم بر آن ، از شرایط مساعدتری برای توسعه وشیوع تهمت وافترا برخوردار می باشد . تهمت و افترا به فرد ، گروه ، طایفه ، حزب و جناح و یا هر شخصیت معتبر و محترمی از نظر عقل و شرع ناپسند بوده و بار آن بسیار گران و سنگین و تحمل آن گاه نا ممکن است .
پخش تهمت وافترا در فضای مجازی مثل شیوع گاز سمی و مهلک در فضای حقیقی است ؛ به این معنی که در کم ترین زمان ممکن جمع زیادی را به هلاکت و تباهی می کشد ؛ از آن جهت که افترا و تهمت ، اذهان و عقول آحاد جامعه را درکم ترین زمان ممکن آلوده ساخته و نسبت به شخص یا گروه متهم ، بدگمان و بدباور می کند و آنان را درنزد مردم شوم جلوه می دهد . بر همین اساس است که تهمت به مُبرّی وبی گناه ، گناه کبیره است وباعث نابودی ایمان می شود.
امام صادق(ع) می فرماید: ” اِذَا اتَّهَمَ المُومِنُ اَخاهُ اِنماثَ الاِیمانُ فی قَلبِهِ کَما یَنماثُ المِلحُ فِی الماءِ” ؛ [1] هرگاه مومنی ، به برادر دینی خود تهمت بزند ، ایمان در قلب او ذوب می شود ؛ آنگونه که نمک در آب ذوب می گردد.
تهمت در فضای مجازی امر ساده یی نیست که بتوان به سادگی از آن گذشت ؛ زیرا هرچند ممکن است انجام آن ساده باشد اما عوارضش بسیار سنگین است ؛ به سنگینی آسمان وکوه های سربه فلک کشیده .
امام صادق (ع) به نقل از حکیمی فرمود: ” اَلبُهتانُ عَلَی البَریئِی اَثقَلُ مِنَ الجِبالِ الرّاسِیاتِ ” ؛[2] تهمت به انسان پاک وبی گناه ، سنگین تر از کوه های محکم و استوار است.
حضرت امیرالمومنین (ع) نیز در این خصوص فرمودند : “اَلبُهتانُ عَلَی البُراءِ اَثقَلُ مِنَ السَّمواتِ” ؛[3]
تهمت به انسان بی گناه ، سنگین تر از آسمانها است.
از این رو ، باید از تهمت پرهیز نمود و نه تنها به عمد و با قصد ونیت قبلی به این کار اقدام ننمود بلکه حتی اگر چیزی هنوز نامعلوم است وصحت وسقم آن آشکار نشده است نباید به کسی نسبت داد .
امام امیرالمومنین (ع) فرمود: ” لاتَقُل مالا تَعلَمُ فَتَتَّهِمَ بِاَخبارِکَ بِما تَعلَمُ ” ؛[4]
آنچه نمی دانی نگو ؛ چرا که نسبت به آنچه می دانی متهم می شوی .
یعنی از اعتبار و ارزش تو کاسته خواهد شد ؛ چون وقتی ندانسته سخن می گویی ، دانسته هایت هم مقبول نمی شود ؛ چون متهم می شوی به اینکه چیزهای ندانسته می گویی.
[1] – اصول کافی ، ج4 ، ص58
[2] – بحار الانوار ، ج72 ، ص194
[3] – کنزالعمال ، ج4 ، ص 102
[4] – غررالحکم ، ص765
