رفاقت با اهل خیر
اهل خیر به کسی گویند که از همه ظرفیتهای خود در جهت کار خیر استفاده می کند .مثلا از زبان خود ، از چشم خود ، از دست خود ، از پای خود وخلاصه از هر آنچه که در اختیار دارد حتی از عقل وحرفه ودانش خود در مسیر خیر وصلاح استفاده می کند.
چنین انسانی که همه وجودش خیر است می توان از او بهره برد ومی توان استفاده خوب وخیر از او نمود. ودر نتیجه دوستی با او باعث آن می شود تا از خیر او بهره گرفت چنانکه فلسفه دوستی هم همین است ؛ یعنی حکمت دوستی این است که انسان بتواند از ظرفیت وجودی دوست بهره بگیرد وسودی به برد وچه سودی بهتر وبیشتر از اهل خیر.
چون اهل خیر در صدد است تا به دیگری خیر برساند وبدیهی است که چنین انسانی از خیر رسانی به دوستش دریغ نخواهد داشت .
از این رو است که امام علی (ع) می فرماید :
قارِن اَهلَ الخَیرِ تَکُن مِنهُم وَ بایِن اَهلَ الشَّرِّ تَبِن عَنهُم . با اهل خیر قرین ونزدیک شو چرا که اگرچنین کنی از آنان خواهی شد واز اهل شر دور باش که اگر دور باشی جز ء آنها به شمار نخواهی آمد . (نهج البلاغه ، نامه 31)
