اندیشه بنان

بزرگداشت سالمندان
تکریم انسان وبزرگداشت مقام انسان اگر چه مورد سفارش بزرگان دین است اما برخی از انسانها بخاطر جهاتی تکریم شان بیشتر مورد تأکید قرار گرفته وسفارش ویژه شده است ؛ از جمله این ویژه ها “سالمندان وپیران” هستند. وحتی بزرگداشت اینها بزرگداشت خداوند متعال شمرده شد . امام صادق (ع) فرمود:
اِنَّ مِن اِجلالِ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ اِجلالُ الشَّیخ ِالکَبیرِ . احترام به سالمند و پیر سالخورده ، احترام به خدا است . ( کافی ،ج 4 ، ص846 ، باب وجوب اجلال ذی الشیبة المسلم)

بنا بر این می توان گفت سن به نوبه خود ، ارزش است . پس هرچه سن بیشتر و بالاتر ارزش هم بیشتر.
در عرف مردم هم سالمند از احترام برخوردار است.و فرد کوچکتر از باب ادب و احترام به بزرگتر سلام می کند.
وحتی امام صادق ( ع) در نقلی از پیامبر(ص) به ارزش سن اشاره می کند و می فرماید:
قالَ رَسُولُ اللهِ (ص) :
مَن عَرَفَ فَضلَ کَبیرٍ لِسِنِّهِ فَوَ قَّرَهُ آمَنَهُ اللهُ مِن فَزَعِ یَومِ القِیامَةِ . (کافی ،ج 4 ، ص846 حدیث 2 وبحار الانوار ، ج72 ،ص137)

هر کس برتری بزرگ و سالمندی را بخاطر سنش بشناسد و آنگاه او را تکریم و احترام نماید خداوند متعال او را از رسوا ئی قیامت ایمن می سازد.
البته اگر این پیری وگذشت سالهای متمادی از یک انسان در راه کار خیر به ویژه راه اسلام باشد، چنین پیری بسیار ارزشمند است وتکریم او خیلی سزاوار است چنانکه پیامبر (ص) فرمود :
مَن وَقَّرَ ذَالشَّیبَةِ فِی الاِسلامِ آمَنَهُ اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ مِن فَزَعِ یَومِ القِیامَةِ . (کافی ،ج 4 ، ص846 ،حدیث 3 )
هر کس ، انسان موی سپیدی را که موی خود را در اسلام سفید نموده باشد ، احترام کند خداوند او را از رسوائی روز قیامت مصون می دارد .
حال اگرکسی به مومن سالمند اهانت کند علاوه بر کیفر آخرتی در دنیا هم کیفر خواهد دید وباید تقاص آن بی حرمتی را پس دهد.
امام صادق (ع) در همین رابطه فرمود:
َ اَرسَلَ اللهُ اِلَیهِ مَن یَستَخِفُّ بِهِ قَبلِ مَوتِهِ. هر کس مؤمن سپید مو ئی را سبک شمارد خداوند متعال کسی را برمی گزیند تا پیش ازمرگش او را سبک بشمارد.( کافی ،ج 4 ، ص846 ، حدیث 5 )
از این عنایت پیشوایان دین به پیر وسالمند می فهمیم سالمند به عنوان سالمند ارزشمند است خواه بخاطر تجربه اش باشد وخواه بخاطر اثرگزاری اش در افراد باشد وخواه به خاطر این باشد که انسان نباید از عظمتش کاسته شود وپیر از آنجایی که دیگر شکسته شد وآن قدرت وانرژی وتوان رتق وفتق امور گذشته را نداشته ونمی تواند مشکلی را حل کند بل ادامه زندگی اش نیاز به کمک دارد ودرنتیجه خود به خود از نگاه می افتد ومورد بی مهری قرار می گیرد اسلام این بی مهری را نمی پسندد وبخاطر اینکه چنین انسانی پس از عظمت وشکوه ، ناگهان حس سقوط نکند دستور به تجلیل از او می دهد و تکریم اورا تکریم خدا می شمارد وحرمت وعزت اورا از تضعیف مصون می دارد وحتی برای او حق قائل شده وسالمندی که عمرش را در اسلام سپری نموده او را مستحق تکریم دانسته وحرمت شکنان او را در حد منافق تنزیل می دهد.
امام صادق ( ع) فرمود :
ثَلاثَةٌ لا یَجهَلُ حَقَّهُم اِلّا مُنافِقٌ مَعرُوفٌ { با النفاق} ذُو الشَّیبَةِ فِی الأِ سلامِ وَ حامِلِ القُرآنِ وَ الأِمامِ العادِلِ. ( روضه الواعظین ، ج2 ، ص 476)
سه گروه هستند که کسی بر حق شان جاهل و نا آشنا نیست مگر منافق ( معروف در نفاق ) سپید موی در اسلام ، حامل قرآن و حاکم عادل.