اندیشه بنان موسسه فرهنگی
دوستی باکسی که کمک به حالت نیست
دوستی باید بهره وری داشته باشد تاطرفین دوستی از همدیگر بهره ببرند و به نحوی کمک هم باشند خواه کمک مادی باشد ویا کمک معنوی ، کمک دنیایی باشد ویا آخرتی .
انسان تمام کارهایش باید هدفمند ودر جهت رشد وارتقاء او تعریف گردد.
حال اگر یک دوستی صورت پذیرد که هیچ سودی به حال انسان نداشته باشد آن دوستی بی معنی خواهد بود ونه تنها معنایی ندارد بل سود ومنفتی هم ندارد چرا که انسان وقتی با کسی رفاقت می کند برای رفیقش هزینه می نماید مثلا وقت خود را ، محبت خود را ، مهر ورفق خود را هزینه می کند بدین امید که از رفیق بهره مند شود .
پس در این میان اگر سودی نبرد وحتی سودی هم نرساند نوعی هزینه بلا نتیجه نموده است . اگر خود سودی نمی برد لا اقل سودی به دوستش برساند که این هم به نوبه خود یک نوع کمال انسانی است ودارای پاداش آخرتی است .
از این رو است که امام علی (ع) فرمود:
مَن لا یَصحَبُکَ مُعیناً عَلی نَفسِکَ فَصُحبَتُهُ وَبالٌ عَلَیکَ اِن عَلِمتَ .
کسی که در رفاقت با تو اهل کمک نباشد پس رفاقت با او وبال ومایه گرفتاری است البته اگر بدانی و به فهمی . (غررالحکم، ج۲ ، ص۷۰۷)به نقل از ( آثار الصادقین ، ج۱۰ ، ص۳۶۵ )
چون با او بودن هیچ کمکی به تو نخواهد کرد وباید همچنان هزینه کنی ونتیجه نگیری . پس با چنین انسانی نباید رفاقت کرد.
