سخاوت به اندازه

• سخاوت به اندازه

برای سخاوت هم حد واندازه است که نباید از آن اندازه گذشت  که اگر از آن اندازه گذشت اسراف است . افراط وتفریط در هر کاری بد است . موضوع سخاوت با آنکه امر مقدسی است اما اگر از حد بگذرد واز اندازه اش تجاوز نماید اسراف به شمار می آید  و ممنوع است .

انسان ممکن است با توجه به ثواب سخاوت  حرص اوتحریک شود وهر آنچه دارد آن را به بخشد تا پاداش فراوان نصیبش شودتا جایی که سخاوت را از حد بگذراند وآن قدرر به بخشد که خود محتاج شود که این یک نوع افراط کاری است  وباید از آن بر حذر شد .

در موضوع بخشش  انسان نباید آن قدر تفریط کند که به بخل دچار شود  ونه آن قدر افراط کند که دچار اسراف شود.

خیلی ها تصور می کنند حال که یک چیز خوب شد باید در آن افراط نمود در حالی که افراط در کار نیک هم ناپسند است .

از این رو است که امام عسکری (ع) فرمود: اِنَّ لِلسَّخاءِ مِقداراً فَاِن زادَ عَلَیهِ فَهُوَ سَرَفٌ. ( بحار الانوار، ج78 ،ص379 )

سخاوت وبذل وبخشش اندازه یی دارد که هرگاه از آن اندازه گذشت اسراف به شمار می آید.

شاید آیه 67 سوره فرقان که فرمود: “اَلَّذینَ اِذا اَنفَقُوا لَم یُسرِفُوا وَ لَم یَقتُرُوا وَکانَ بَینَ ذالِکَ قَواماً.

بندگان خداکسانی اندکه هرگاه هزینه کنند  نه آنقدر افراط می کنند که به اسراف بینجامد ونه آن قدر تفریط می کنند که به سخت گیری کشیده شود  وراه استوار که همان حد وسط باشد را انتخاب می کنند.”  اشاره به همین مضمون داشته باشد. که در هزینه حتی هبه وبخشش نبایدافراط وتفریط نمود  بل باید راه استوار که همان حد وسط باشد را برگزید.